να 'χεις το νου σου στα σημαντικά

σ'αυτά που σε ησυχάζουν και σε αποκοιμίζουν τα βράδια σαν δροσερός αέρας στο λαιμό

να θυμάσαι να μην ξεχνάς και προπάντων να θυμάσαι να συγχωρείς τους ανθρώπους

μάτια μου

Πόσο κρατάει μια στιγμή μοναδική;

Πόσα χωράνε σε ό,τι σου λείπει;

Πόσα λάθη και πόσο να λες «..ας είναι;..»

Τόσα τα χρόνια όσες και οι στιγμές που η απώλεια σε πνίγει, σε σκεπάζει κι ύστερα από ευλογία σκας, από όσα προσπάθησες, από όσα αρνήθηκες, για…τι;

Για μένα, για εσένα, εσύ κι εγώ, πιο κάτω, πιο πίσω, πιο δίπλα.

Πιο εγώ. Ποιο εσυ;

Έγινες, έγινα. Γίναμε;.

Σταγόνες κόκκινο κρασί σε χιονισμένες στέγες σε βρίσκουν να καπνίζεις ξανά.

Κατά βάθος, κάτι πονάει.

Πίνακας αγνώστου ζωγράφου

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που μισούνται θανάσιμα που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το θάνατο ο ένας του άλλου, μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα και το θέατρο ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί νά, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο και το θαυμασμό και τον χρόνο ― αδερφωμένοι ξαφνικά μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης. Τ.Λ. Σήμερα είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, όλου του χρόνου, όλων των εποχών, όπως και αύριο.

για σένα, εμένα, εμάς

κύμματα

πελώρια και θυμωμένα απ'αυτά που προτιμάς να μην αφήσεις να βγουν στην επιφάνεια.

από αυτά που θα πάρουν και θα σηκώσουν κι εσένα και κακό σου κάνουν από χαμηλά.

από χαμηλά δηλητηριάζουν, από κοντά δεν αντέχεις και κλείνεις τα μάτια ή γυρίζεις την πλάτη. για να βγεις στην επιφάνεια πρέπει να σε ξεβράσει.

όσο με κοιτάω κάτι μου θυμίζω

Προς Εμένα

Από/σήμερα,

Αρνούμαι κατηγορηματικά να απολογηθώ στον άλλο μισό εαυτό μου για όσα μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει, δεν έχω καμία ανάμιξη και δεν είμαι σε κανένα βαθμό υπεύθυνη.

Ας με συγχωρέσει,

Αμήν