Θέλω να πάψω να σκοντάφτω σε λέξεις
Τα σκούρα χρώματα να βάφω εγώ για μένα
Να σταματήσω τ’ ανώφελα ταξίδια
Να πιω το τώρα μια κι έξω
Να βρω εγώ δικές μου λέξεις, κατάλαβες;
Να τις διαλέξω μόνη
Αυτά που σου γράφω με σκλαβώνουν τις μέρες
Τις νύχτες δε φοβάμαι τίποτα
Τις ζω μαζί σου φωτεινά ολόκληρες
Μα εσύ δεν θα σκεφτείς ποτέ αυτά που εγώ βασανίζω
πως έχεις ήδη διαλέξει τη δική σου πλευρά στο κρεβάτι
και πως αφήνεις ακόμα τη χαραμάδα ανοιχτή κάθε βράδυ
Για να σπάει άραγε το σκοτάδι στα δυο;
Δεν θα σκεφτείς ποτέ πως με στενοχωρεί αυτή η ίδια διαδρομή
Εκείνο το χέρι που με τραβάει πίσω
κι εγώ δεν θέλω τίποτα να σου πάρω
Δεν θέλω τίποτα πέρα από σένα ολόκληρο
Μια μέρα θα πιάσω ένα τραγούδι ανυποψίαστα μελωδικό
Θα σου πω τη ζωή απ’την άλλη
Θα σου μιλήσω για νοτισμένα στρώματα
για τις λευκές μέρες στον πύργο
Και για εκείνες τις άγριες,
πορτοκαλί ντυμένες νύχτες
σε σκοτεινούς απέραντους διαδρόμους στοιβαγμένες,
Θα θυμηθώ τις ιδρωμένες παλάμες
Τα πιο σκοτεινά βλέμματα που δεν συναντήθηκαν ποτέ
μα τραγουδούσαν αγάπες σε καταδικασμένες λέξεις
που ζήσαν δυο ζωές μέχρι τώρα
για λύπες θα σου πω
που τρυπώνουν το βράδυ απ’τη χαραμάδα όταν αποκοιμιέσαι
ναι, αυτές που δεν έχεις συνηθίσει
γιατί το πρωί τις βάφω λευκές και τις βάζω στην τσέπη μου
Γιατί μπορώ να κάνω τη ζωή ένα αστείρευτο τρελό καρναβάλι, κατάλαβες;
Και να χορεύω σαν τρελός ινδιάνος μέχρι να χάσω τον κόσμο
Έπειτα φαντάζομαι για λίγο τη ζωή ένα σκονισμένο βιβλίο με κίτρινα φύλλα
κάπως φθαρμένο στις άκρες, με μια στάλα μουτζούρα από κόκκινο μελάνι
Ύστερα το χώνω βαθιά στο συρτάρι κοντά απ’τα σύνορα της επόμενης μέρας
Εκεί θα μείνουν κοιμισμένα και σήμερα
Κάθε πρωί ντύνομαι ένα τεράστιο λευκό καρναβάλι αγάπη μου
Θα το σκεφτόσουν ποτέ;
