Πίνακας αγνώστου ζωγράφου

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που μισούνται θανάσιμα που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το θάνατο ο ένας του άλλου, μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα και το θέατρο ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί νά, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο και το θαυμασμό και τον χρόνο ― αδερφωμένοι ξαφνικά μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης. Τ.Λ. Σήμερα είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, όλου του χρόνου, όλων των εποχών, όπως και αύριο.

για σένα, εμένα, εμάς

κύμματα

πελώρια και θυμωμένα απ'αυτά που προτιμάς να μην αφήσεις να βγουν στην επιφάνεια.

από αυτά που θα πάρουν και θα σηκώσουν κι εσένα και κακό σου κάνουν από χαμηλά.

από χαμηλά δηλητηριάζουν, από κοντά δεν αντέχεις και κλείνεις τα μάτια ή γυρίζεις την πλάτη. για να βγεις στην επιφάνεια πρέπει να σε ξεβράσει.

όσο με κοιτάω κάτι μου θυμίζω

Προς Εμένα

Από/σήμερα,

Αρνούμαι κατηγορηματικά να απολογηθώ στον άλλο μισό εαυτό μου για όσα μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει, δεν έχω καμία ανάμιξη και δεν είμαι σε κανένα βαθμό υπεύθυνη.

Ας με συγχωρέσει,

Αμήν

"Ανακαλυψα την ευτυχία από το θόρυβο που έκανε φεύγοντας."

Suddenly Sad

Όταν η Όλγα άνοιξε τα μάτια της ήταν αργά το μεσημέρι. Στο δωμάτιο έμπαινε πολύ φως, αρκετό για την ξυπνήσει. Το χάπι που είχε πάρει κανονικά θα έπρεπε να την είχε κρατήσει κοιμισμένη μέχρι το βράδυ κι έτσι το πρώτο που σκέφτηκε ήταν πως δεν ήθελε καθόλου να σηκωθεί. Προτιμούσε να παραμείνει εκεί με κλειστά μάτια ίσως για την υπόλοιπη μέρα. Μέχρι να νυχτώσει. Η αλήθεια είναι πως ξύπνησε ακριβώς με την ίδια διάθεση που είχε πριν κοιμηθεί. Για την ακρίβεια με καμία διάθεση. Το κρεβάτι της στρωμένο με λευκά σεντόνια και απέναντί της πάνω στο ξύλινο κομοδίνο υπήρχε ένα βάζο, άδειο νωρίτερα, με κίτρινα τριαντάφυλλα τώρα. Ναι ήταν σίγουρη, θα το θυμόταν αν υπήρχαν και πριν. Πριν ήταν εντελώς άδειο. Τριαντάφυλλα που χωρίς κόπο ζωγράφισαν ένα χαμόγελο στο χλωμό πρόσωπό της μ'ένα ένα άρωμα που δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα πως ήταν εκείνο που την είχε ξυπνήσει.

Άρωμα

Μέχρι που γνώρισα τον Μάριο δεν θα με φανταζόμουν ποτέ να φιλιέμαι σε δημόσιο χώρο. Όμως εκείνος φρόντιζε να με φέρνει συχνά σε δύσκολη θέση παρά τις αντιρρήσεις μου. Όπως ακριβώς χθες βράδυ στο εστιατόριο που καθίσαμε. Χωρίς δεύτερη σκέψη όρμησε πάνω μου σαν έφηβος που έχει πέντε λεπτά στη διάθεσή του μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Το επόμενο πρωί θα έφευγα για Αθήνα. Είχαν περάσει κιόλας δυο μέρες που είχε τελειώσει η έκθεση για την οποία ανέβηκα Θεσσαλονίκη και η πόλη είχε επιστρέψει για τα καλά στους κανονικούς της ρυθμούς. Στο εστιατόριο που προχθές δεν βρήκαμε τραπέζι σήμερα έτρωγε δίπλα μας μόνη της μία καλοντυμένη κυρία γύρω στα 60 και που και που μας έριχνε καμιά ματιά. Όταν το κατάλαβα, ντράπηκα και γύρισα το κεφάλι αλλού μέχρι που ο Μάριος σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα και εκείνη βρήκε την ευκαιρία να μου μιλήσει.

-Τυχερή είστε, τέτοιος έρωτας μετά το γάμο σπανίζει, είπε και έριξε μια επίμονη ματιά στη βέρα μου.

-Ε, ναι. Δίκιο έχετε, είπα και χαμογέλασα συγκρατημένα.

-Είναι να βρεις το μυστικό πιστεύω. Ξέρετε, 32 χρόνια κι ακόμα τα πρωινά που ξυπνάω τον βλέπω και γεμίζω χαρά.

-Εντυπωσιακό. Μπράβο σας! Είπα και χαμήλωσα ξανά το κεφάλι ευχόμενη να μην συνεχίσει.

-Και ξέρετε ποιο πιστεύω πως είναι;

-Πείτε μου, με ενδιαφέρει, απάντησα.

-Να, κάθε μέρα προσπαθώ να βρω κάτι καινούργιο να αγαπήσω πάνω του. Ό,τι κι είναι αυτό, να, ακόμα και τον τρόπο που σηκώνει το ποτήρι του ας πούμε. Και κάτι ακόμα. Επειδή συμβαίνει να λείπω συχνά απ’το σπίτι, κάθε φορά που επιστρέφω του πάω κι ένα δώρο. Οτιδήποτε, αλλά οπωσδήποτε κάτι θα του πάω. Απλά πράγματα που με γεμίζουν χαρά. Κι εκείνον.

-Ακούγεται δύσκολο αλλά φαίνεστε πολύ σίγουρη.

-Είμαι καλή μου.

Λίγο πριν ξημερώσει στο τηλέφωνο ακούστηκε μια γλυκιά γυναικεία φωνή να με ειδοποιεί πως έχει φτάσει το ταξί μου για το αεροδρόμιο. Σε λιγότερο από μια ώρα κι ενώ βρισκόμουν ήδη μέσα στο αεροπλάνο άνοιξα την τσάντα μου κι έβγαλα μια μικρότερη χάρτινη που πήρα νωρίτερα από τα duty free. O πωλητής είχε δίκιο και στα τρία. Το άρωμα που είχα αγοράσει πριν λίγο ήταν υπέροχο, στο Χρήστο θα άρεσε σίγουρα και έχω όντως το καλύτερο ελληνικό μπλογκ.

χαμόγελο

Το απέναντι κτίριο ώρες ώρες με τρομάζει. Είναι τόσο ψηλό με τεράστιες γυάλινες επιφάνειες που στέκεσαι και τις χαζεύεις. Μου κρύβει τον ήλιο και σκοτεινάζει ακόμα και τις μεσημεριανές ώρες το γραφείο μου. Το ίδιο γραφείο που βρίσκομαι μέσα ακόμα κι όταν έχει για τα καλά νυχτώσει. Μερικές φορές νομίζω πως με κοιτάει θυμωμένο. Πως λυγίζουν τ’αλουμίνιά του και σε μια στιγμή σχηματίζουν δυο σηκωμένα φρύδια κάτω από δυο θυμωμένα μάτια που μένουν καρφωμένα επάνω μου. Όταν το κοιτάω προσπαθώ να καταλάβω τί να θέλει να μου πει, κι αν θέλει κάτι παρά να με τρομάζει και γιατί το κάνει και τι έχει μαζί μου αλλά είμαστε μερικά μέτρα μακριά κι δεν ακουγόμαστε οπότε μια μέρα σκέφτηκα να του βάλω μουσική και να την ανοίξω την ένταση στο τέρμα. Ίσως με αυτόν τον τρόπο αποκτούσαμε κάποια παραπάνω επαφή και καταλάβαινα κάτι από κάποια του αντίδραση.Το πήρα απόφαση λοιπόν και χθες το βράδυ, εξουθενωμένη απ’τη δουλειά σηκώνω το βλέμμα και με κοιτούσε πάλι επίμονα. Χωρίς δεύτερη σκέψη πάτησα το κουμπί και γύρισα το ηχείο προς το μέρος του. Επέλεξα απ΄τη λίστα ένα μελαγχολικό κομμάτι στο πιάνο.Σε λίγη ώρα τα αστραφτερά κι άλλοτε θυμωμένα μάτια του έμοιαζαν με υγρές φούσκες που κάθε τόσο σχημάτιζαν δυο υγρά τόξα. Ούτε τότε μίλησε.Είχε πάει δέκα κι έπρεπε να φύγω για να κλείσει το κτίριο. Μάζεψα γρήγορα τους φακέλους τους έχωσα στην τσάντα, του έριξα μια τελευταία ματιά κι έκλεισα τα τελευταία ανοιχτά φώτα. Είχε συννεφιά απόψε και περπατούσα κουρασμένη προς το πάρκινγκ όταν στα νερά που είχαν μαζευτεί στην γωνία πριν στρίψω να δω το αυτοκίνητο φώτισε ένα χαμόγελο και δυο αστραφτερά μάτια.

επισκέψεις

Πέμπτη, 7M

Ελύτης Oδυσσέας

Aπό το πολύ να μην σκέπτομαι τίποτα και να μην συγκινούμαι από τίποτα, ξεθάρρεψε ο χρόνος και μ' απόλυσε καταμεσής του Kρητικού πελάγους. Έγινα χιλιάδων ετών και ήδη χρησιμοποιώ τη Mινωι- κή γραφή με τόση άνεση που ο κόσμος απορεί και πι- στεύει στο θαύμα. Tο ευτύχημα είναι ότι δεν καταφέρνει να με διαβάσει. γιατί έτσι

πετρούλα

fool moon

Στο άκουσμα της είδησης ο πιλότος ταράχτηκε πολύ.

Για την ακρίβεια, έπεσε απ'τα σύννεφα.

5 θεωρίες

1. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τις καλές σχέσεις.
Κι όχι λογαριάζοντας να σε παίρνει ο ύπνος το πρωί στον καναπέ.

2. Είναι πολύ συνηθισμένο να προσπαθείς για οτιδήποτε, εάν φυσικά θέλεις να ξεκινήσεις να το κάνεις.
Τώρα το τι θέλεις, το ξέρεις μόνο εσύ.

3. Είναι διασκεδαστικά μάταιο να υποτιμούν τη νοημοσύνη σου, δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη μεταβάλουν.

4. Μην περιμένεις επιστροφή για οτιδήποτε θεωρείς ότι έδωσες. Οτιδήποτε θεωρείς ότι έδωσες θεωρητικά δεν σου ανήκει πλέον.

5. Από το ψέμα προτιμώ την οποιαδήποτε αλήθεια. Και τη μαλακία ακόμα.
Μέχρι σήμερα δεν έχω πείσει κανέναν γι’αυτό.

+1 μπόνους

Ότι σου έχει τύχει μία φορά θα σου τύχει και δεύτερη.

Σκέπασε στη χούφτα της τη ζέστη της ανάσας του, την έσφιξε και σφράγισαν τα βλέφαρα.
Αποκοιμήθηκε έτσι μες τη δροσιά της ασημένιας νύχτας.
Ύστερα ένα αστέρι έπεσε.
Μια ευχή έπιασε.
Καληνύχτα.

Χθες βράδυ έπρεπε ν'ακούσεις πως όλα αυτά τα χρόνια μου 'χεις λείψει πολύ.
Δεν στο 'πα γιατί νομίζω πως έτσι πονάει λιγότερο.

Κορίτσια

Κορίτσια στα όρια νευρικής κρίσης.

Κορίτσα οβερ θέρτι μ’ένα ταψί γαλακτομπούρεκο της Βιλαρίμπα στα μπούτια και τα μπράτσα.

Κορίτσια που ονειρεύονται βάτες και πουά φορέματα και κάθε βράδυ εισχωρούν στον πλούσιο εσωτερικό κόσμο της Σαμάνθα και κοιμούνται αγκαλιά με ένα Μανόλο.

Κορίτσια με λάτε ανά χείρας στην Σκουφά και στην τσάντα Κούντερα απ’την πολιτεία.

Κορίτσια με αντικειμενικά κριτήρια και ισχυρή επιχειρηματολογία πως όλοι οι άντρες είναι μαλάκες και φροντίζουν εκ Των υστέρων πάντα, να τους ενημερώνουν.

Κορίτσια που έπρεπε να έχουν γίνει μάνες.

Κορίτσια, ο φόβος κι ο τρόμος ή αλλιώς όνομα και πράγμα.

Κορίτσια στον ήλιο ξεχυθείτε κι όλοι οι υπόλοιποι τρέξτε να κρυφτείτε.

Το εντός σου εκτός

Διακοπές. Επιτέλους πλησιάζουν. Φέτος, όπως κάθε χρόνο με ανυπομονησία.

Το γλυκό αυτό τσίμπημα.

Η κούραση καμιά φορά σε ξεπερνάει. Κλείνει τα μάτια σου.

Όμως όχι το μυαλό σου. Θα σε δω σε όνειρο όταν θα κοιμάμαι. Από λίγο τη φορά.

Η ζωή. Η ζωή που αλλάζει. Γρήγορα. Το ευχάριστα διαφορετικό με μένα τώρα είναι πως δεν με τρομάζει. Πως συμβαίνει δηλαδή όπως συμβαίνει όταν ξυπνάς το πρωί και φτιάχνεις καφέ. Έχει πλάκα να αναιρείσαι. Ευχάριστα.

Το φως που χύνεται απ'το παράθυρο ποτίζει τις μέρες μου.

Ομορφαίνουν οι άνθρωποι τα πρωινά.

Ακούς;

Ντι όπως Ντιπ

Χειρότερη ταινία ever. Πιστεύω σ'αυτήν.

θα αργήσει κάποια να την ξεπεράσει.

Και σίγουρα της αξίζει ένα ποστ αλλά τίποτα να γράψεις παραπάνω.

Ναι πήγα να την δω για τον πρωταγωνιστή.

update:

at least have seen this

Ποιος Νονός;

όταν ένα κι ένα κάνουν δύο. γιατί δεν μπορεί, το ξέρεις. κάπου θα το έχεις ακούσει.

κι έξω κάνει κρύο και βρέχει και έχει σύννεφα. Πολλά σύννεφα. Και βρέχει ώρες ατελείωτες, μέρες ατελείωτες τότε σίγουρα δεν σκέφτεσαι να πας για μπάνιο. Το σκέφτεσαι; Ε, όχι δεν το σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι ένα σωρό άλλα πράγματα αλλά όχι να πας για μπάνιο. Κι όποιος στο προτείνει είναι α) χαζός β) θεωρεί εσένα χαζή γ) ρομαντικός δ) έχει καταλάβει ότι ψαρώνεις και γουστάρει να στο κάνει.

σήμερα προτιμώ το δ.

Θέλω να πάψω να σκοντάφτω σε λέξεις

Τα σκούρα χρώματα να βάφω εγώ για μένα

Να σταματήσω τ’ ανώφελα ταξίδια

Να πιω το τώρα μια κι έξω

Να βρω εγώ δικές μου λέξεις, κατάλαβες;

Να τις διαλέξω μόνη

Αυτά που σου γράφω με σκλαβώνουν τις μέρες

Τις νύχτες δε φοβάμαι τίποτα

Τις ζω μαζί σου φωτεινά ολόκληρες

Μα εσύ δεν θα σκεφτείς ποτέ αυτά που εγώ βασανίζω
πως έχεις ήδη διαλέξει τη δική σου πλευρά στο κρεβάτι

και πως αφήνεις ακόμα τη χαραμάδα ανοιχτή κάθε βράδυ

Για να σπάει άραγε το σκοτάδι στα δυο;

Δεν θα σκεφτείς ποτέ πως με στενοχωρεί αυτή η ίδια διαδρομή

Εκείνο το χέρι που με τραβάει πίσω

κι εγώ δεν θέλω τίποτα να σου πάρω

Δεν θέλω τίποτα πέρα από σένα ολόκληρο

Μια μέρα θα πιάσω ένα τραγούδι ανυποψίαστα μελωδικό

Θα σου πω τη ζωή απ’την άλλη

Θα σου μιλήσω για νοτισμένα στρώματα

για τις λευκές μέρες στον πύργο

Και για εκείνες τις άγριες,

πορτοκαλί ντυμένες νύχτες

σε σκοτεινούς απέραντους διαδρόμους στοιβαγμένες,

Θα θυμηθώ τις ιδρωμένες παλάμες

Τα πιο σκοτεινά βλέμματα που δεν συναντήθηκαν ποτέ

μα τραγουδούσαν αγάπες σε καταδικασμένες λέξεις

που ζήσαν δυο ζωές μέχρι τώρα

για λύπες θα σου πω

που τρυπώνουν το βράδυ απ’τη χαραμάδα όταν αποκοιμιέσαι

ναι, αυτές που δεν έχεις συνηθίσει

γιατί το πρωί τις βάφω λευκές και τις βάζω στην τσέπη μου

Γιατί μπορώ να κάνω τη ζωή ένα αστείρευτο τρελό καρναβάλι, κατάλαβες;

Και να χορεύω σαν τρελός ινδιάνος μέχρι να χάσω τον κόσμο

Έπειτα φαντάζομαι για λίγο τη ζωή ένα σκονισμένο βιβλίο με κίτρινα φύλλα

κάπως φθαρμένο στις άκρες, με μια στάλα μουτζούρα από κόκκινο μελάνι

Ύστερα το χώνω βαθιά στο συρτάρι κοντά απ’τα σύνορα της επόμενης μέρας

Εκεί θα μείνουν κοιμισμένα και σήμερα

Κάθε πρωί ντύνομαι ένα τεράστιο λευκό καρναβάλι αγάπη μου

Θα το σκεφτόσουν ποτέ;

jump into my cloud

να βλέπεις στον καθρέφτη του το είδωλό σου γυάλινο.

Μπλε

τρυπώνεις στα όνειρα που κάνω τ'απογεύματα στο πιο γαλάζιο μου μαξιλάρι.

λες πως όλα γίνονται πολύ σωστά από μόνα τους

σκέφτομαι πως μ'αρέσει που είναι έτσι

θυμάμαι το μπλε της λίμνης στα μάτια σου και λέω να βάλω το σαγόνι μου στον ώμο σου και να πηγαίνουμε

ναι, λέω να πηγαίνουμε

Επιτυχία

Η επιτυχία είναι επικίνδυνη. Αρχίζουμε ν'άντιγράφουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και αυτό είναι πιο επικίνδυνο απ΄το ν'αντιγράφουμε τους άλλους. Αυτό οδηγεί στη στειρότητα.
Είναι πιο δύσκολο να κάνεις τους άλλους να σε μισήσουν απ'το να τους κάνεις να σ'αγαπήσουν.

Pablo Picasso
ΣΚΈΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΈΧΝΗ

τα ήσυχα βράδια

Όπως δαγκώνουμε μαζί την ίδια φέτα καρπούζι
Να φιλάω το στόμα σου, να κολλάμε,
όπως μπαίνει κανείς στη θάλασσα μετά το πρώτο καλοκαίρι
με την γύμνια του ολόκληρη,

όπως όταν μένω ξάγρυπνη και σε χαζεύω ξαπλωμένο μπροστά
απ΄την κουρτίνα που ανεμίζει, ήσυχος,
σαν άνεμος που τρέχει στο πρόσωπό μου,
έρχεσαι πάντα όταν όλα κοιμούνται.

1 year before

Ωραία;

να μπορείς να συνυπάρχεις αρμονικά.

να είσαι τόσο σα να μ ην είσαι.

να αναπνέεις τον αέρα μου κι εγώ τον δικό σου χωρίς να στον κλέβω.

να με κοιτάς με την άκρη του ματιού σου, να με χαζεύεις χωρίς να μιλάς.

να σε ρωτάω τι και να μην απαντάς.

γιατί ξέρω.

κι εσύ.

tattoo

an apofasiza pote na "xtipiso" tattoo

tha itan to miso apo auto

welcome back

Θες η συννεφιά που σκοτεινιάζει το γραφείο μου σήμερα,

Θες οι ατυχείς περιπλανήσεις στο wordpress.

Θες το βίαιο κόψιμο του τσιγάρου.

Σήμερα μετά από πολύ καιρό επιστρέψαμε στον blogger.

οπότε, θα τα λέμε που και που.