Άρωμα

Μέχρι που γνώρισα τον Μάριο δεν θα με φανταζόμουν ποτέ να φιλιέμαι σε δημόσιο χώρο. Όμως εκείνος φρόντιζε να με φέρνει συχνά σε δύσκολη θέση παρά τις αντιρρήσεις μου. Όπως ακριβώς χθες βράδυ στο εστιατόριο που καθίσαμε. Χωρίς δεύτερη σκέψη όρμησε πάνω μου σαν έφηβος που έχει πέντε λεπτά στη διάθεσή του μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Το επόμενο πρωί θα έφευγα για Αθήνα. Είχαν περάσει κιόλας δυο μέρες που είχε τελειώσει η έκθεση για την οποία ανέβηκα Θεσσαλονίκη και η πόλη είχε επιστρέψει για τα καλά στους κανονικούς της ρυθμούς. Στο εστιατόριο που προχθές δεν βρήκαμε τραπέζι σήμερα έτρωγε δίπλα μας μόνη της μία καλοντυμένη κυρία γύρω στα 60 και που και που μας έριχνε καμιά ματιά. Όταν το κατάλαβα, ντράπηκα και γύρισα το κεφάλι αλλού μέχρι που ο Μάριος σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα και εκείνη βρήκε την ευκαιρία να μου μιλήσει.

-Τυχερή είστε, τέτοιος έρωτας μετά το γάμο σπανίζει, είπε και έριξε μια επίμονη ματιά στη βέρα μου.

-Ε, ναι. Δίκιο έχετε, είπα και χαμογέλασα συγκρατημένα.

-Είναι να βρεις το μυστικό πιστεύω. Ξέρετε, 32 χρόνια κι ακόμα τα πρωινά που ξυπνάω τον βλέπω και γεμίζω χαρά.

-Εντυπωσιακό. Μπράβο σας! Είπα και χαμήλωσα ξανά το κεφάλι ευχόμενη να μην συνεχίσει.

-Και ξέρετε ποιο πιστεύω πως είναι;

-Πείτε μου, με ενδιαφέρει, απάντησα.

-Να, κάθε μέρα προσπαθώ να βρω κάτι καινούργιο να αγαπήσω πάνω του. Ό,τι κι είναι αυτό, να, ακόμα και τον τρόπο που σηκώνει το ποτήρι του ας πούμε. Και κάτι ακόμα. Επειδή συμβαίνει να λείπω συχνά απ’το σπίτι, κάθε φορά που επιστρέφω του πάω κι ένα δώρο. Οτιδήποτε, αλλά οπωσδήποτε κάτι θα του πάω. Απλά πράγματα που με γεμίζουν χαρά. Κι εκείνον.

-Ακούγεται δύσκολο αλλά φαίνεστε πολύ σίγουρη.

-Είμαι καλή μου.

Λίγο πριν ξημερώσει στο τηλέφωνο ακούστηκε μια γλυκιά γυναικεία φωνή να με ειδοποιεί πως έχει φτάσει το ταξί μου για το αεροδρόμιο. Σε λιγότερο από μια ώρα κι ενώ βρισκόμουν ήδη μέσα στο αεροπλάνο άνοιξα την τσάντα μου κι έβγαλα μια μικρότερη χάρτινη που πήρα νωρίτερα από τα duty free. O πωλητής είχε δίκιο και στα τρία. Το άρωμα που είχα αγοράσει πριν λίγο ήταν υπέροχο, στο Χρήστο θα άρεσε σίγουρα και έχω όντως το καλύτερο ελληνικό μπλογκ.