χαμόγελο

Το απέναντι κτίριο ώρες ώρες με τρομάζει. Είναι τόσο ψηλό με τεράστιες γυάλινες επιφάνειες που στέκεσαι και τις χαζεύεις. Μου κρύβει τον ήλιο και σκοτεινάζει ακόμα και τις μεσημεριανές ώρες το γραφείο μου. Το ίδιο γραφείο που βρίσκομαι μέσα ακόμα κι όταν έχει για τα καλά νυχτώσει. Μερικές φορές νομίζω πως με κοιτάει θυμωμένο. Πως λυγίζουν τ’αλουμίνιά του και σε μια στιγμή σχηματίζουν δυο σηκωμένα φρύδια κάτω από δυο θυμωμένα μάτια που μένουν καρφωμένα επάνω μου. Όταν το κοιτάω προσπαθώ να καταλάβω τί να θέλει να μου πει, κι αν θέλει κάτι παρά να με τρομάζει και γιατί το κάνει και τι έχει μαζί μου αλλά είμαστε μερικά μέτρα μακριά κι δεν ακουγόμαστε οπότε μια μέρα σκέφτηκα να του βάλω μουσική και να την ανοίξω την ένταση στο τέρμα. Ίσως με αυτόν τον τρόπο αποκτούσαμε κάποια παραπάνω επαφή και καταλάβαινα κάτι από κάποια του αντίδραση.Το πήρα απόφαση λοιπόν και χθες το βράδυ, εξουθενωμένη απ’τη δουλειά σηκώνω το βλέμμα και με κοιτούσε πάλι επίμονα. Χωρίς δεύτερη σκέψη πάτησα το κουμπί και γύρισα το ηχείο προς το μέρος του. Επέλεξα απ΄τη λίστα ένα μελαγχολικό κομμάτι στο πιάνο.Σε λίγη ώρα τα αστραφτερά κι άλλοτε θυμωμένα μάτια του έμοιαζαν με υγρές φούσκες που κάθε τόσο σχημάτιζαν δυο υγρά τόξα. Ούτε τότε μίλησε.Είχε πάει δέκα κι έπρεπε να φύγω για να κλείσει το κτίριο. Μάζεψα γρήγορα τους φακέλους τους έχωσα στην τσάντα, του έριξα μια τελευταία ματιά κι έκλεισα τα τελευταία ανοιχτά φώτα. Είχε συννεφιά απόψε και περπατούσα κουρασμένη προς το πάρκινγκ όταν στα νερά που είχαν μαζευτεί στην γωνία πριν στρίψω να δω το αυτοκίνητο φώτισε ένα χαμόγελο και δυο αστραφτερά μάτια.