"Ανακαλυψα την ευτυχία από το θόρυβο που έκανε φεύγοντας."

Suddenly Sad

Όταν η Όλγα άνοιξε τα μάτια της ήταν αργά το μεσημέρι. Στο δωμάτιο έμπαινε πολύ φως, αρκετό για την ξυπνήσει. Το χάπι που είχε πάρει κανονικά θα έπρεπε να την είχε κρατήσει κοιμισμένη μέχρι το βράδυ κι έτσι το πρώτο που σκέφτηκε ήταν πως δεν ήθελε καθόλου να σηκωθεί. Προτιμούσε να παραμείνει εκεί με κλειστά μάτια ίσως για την υπόλοιπη μέρα. Μέχρι να νυχτώσει. Η αλήθεια είναι πως ξύπνησε ακριβώς με την ίδια διάθεση που είχε πριν κοιμηθεί. Για την ακρίβεια με καμία διάθεση. Το κρεβάτι της στρωμένο με λευκά σεντόνια και απέναντί της πάνω στο ξύλινο κομοδίνο υπήρχε ένα βάζο, άδειο νωρίτερα, με κίτρινα τριαντάφυλλα τώρα. Ναι ήταν σίγουρη, θα το θυμόταν αν υπήρχαν και πριν. Πριν ήταν εντελώς άδειο. Τριαντάφυλλα που χωρίς κόπο ζωγράφισαν ένα χαμόγελο στο χλωμό πρόσωπό της μ'ένα ένα άρωμα που δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα πως ήταν εκείνο που την είχε ξυπνήσει.